Aso

Bale nakasakay ako sa tricycle kanina papuntang Rotonda kasi pupunta akong UST. Sa loob ako ng sidecar umupo, tinabihan ako ng babae na may sukbit na bag. May akay-akay na aso sa kanang kamay habang nakadikit sa kaliwang tenga ang teleponong hawak ng isa pang kamay. Tila may kausap yung babaeng amo sa teleponong hawak. Una kong tinignan yung aso. Kasi naman, sa 13 taon kong pagsakay sa terminal dito, ngayon lang ako nakaengkwentro ng asong binitbit at pinasakay sa loob ng tricycle kasama ang amo. Kung hindi ako nagkakamali, Shih Tzu yung lahi nung aso. Halong puti, itim at brown ang kulay nito.

Sabi nila, swerte raw ang pusa kapag tatlo ang kulay ng balahibo nito. Pati kaya sa aso?

Anyway, hindi ko na winari kung babae o lalake yung aso. Bukod kasi sa natatakpan ng mahahaba at makakapal na balahibo nito ang kanyang etits (o ededs) naisip ko na baka mahuli ako nung amo nya na sinisipat yung pribadong bahagi ng katawan nung kanyang alaga. Mabuti nang mahuli na tao ang sinisilipan kaysa naman hayop. Hayop ka na nga, hayop pa ang trip mo.

Lumarga na yung tricycle matapos itong mapuno. Hindi ako nakapagagahan ngayong araw dahil huli na akong nagising. Napasarap ang tulog dahil sa bagong kabit na aircon sa kwarto. Kaya pagkabangon ko, diretso nang paligo at pagbihis para pumasok. Isang tasang kape at isang basong tubig lang, solb na.
Kung gaano kabilis tumatakbo ang tricycle, ganun naman ang ihip ng maalinsangang hangin na dumadampi sa aking mukha. Okay na sana, kaso parang may halong balahibo yung dalang bulong ng hangin. Pagkasalat ko sa aking mukha, nahipo ko na may balahibo ngang nakaangkla sa pagitan ng labi ko. Kinuha ko yung balahibo at ininspeksyon. Ang putang ina naglalagas ng balahibo habang nasa loob ng tricycle.

Dito ko na minata yung aso. Yung pagmamata na hitik sa poot at malisya. Sa sobrang abala ko sa pangmamata, hindi ko napansin na dinidilaan na pala nya yung bag kong dala. Putanginanggagongtarantadong ito. Napasigaw ako dahil hindi ako yung tipo ng tao na magpapadila ng gamit sa hayop pagkatapos akong pakainin ng balahibo nito sa loob ng tricycle sa ilalim ng nagbabagang maghapon na tubig at kape lang ang umagahan. Nalaman kong nagulat ako dahil agad kong isinara ang aking bibig dahil sa nagbabadyang piraso ng mga balahibo na tumatambay sa hangin, nalaman kong nagulat yung amo nung aso dahil halos nabitawan nya yung hawak nyang telepono. Nalaman kong nagulat yung alaga nya dahil wala na sya doon sa kanyang pinagpupwestuhan.

Sabi nila, kapag itinapon mo raw ang pusa mula sa mas mataas na lugar, palagi itong babagsak sa kanyang mga talampakan.

Tumalon ang putang ina. Yung aso hindi yung amo. Nag-ala superdog pagkatapos magulat sa pagkakasigaw ko. Pero imbes na lumipad, plumakda sya sa espalto at nagpagulong-gulong na parang tsubibong tumira ng shabu. Sampu, kinse, bente. Hindi ko na nabilang yung dami ng ikot na ginawa nung aso.
Pero kahit gusto ko man bilangin yung rotasyon nung katawan nung aso, hinadlangan ako ng 20″ na gulong ng rumaragasang Fortuner. Matapos lang ang ilang segundo, hindi na katawan nung asong nagpatambling tambling ang nakita ko sa kalsada, ngunit ang kaliwang gulong ng kaskaserong Fortuner na madali lang kaming inover-take-an.
Pinilit kong ispatan yung katawan, o kung ano man ang natira, nung aso, pero malayo-layo na rin ang tricycle sa pinangyarihan ng trahedya. Pinilit kong sipatin kung babae ba sya o lalake, pero iniisip ko na baka husagahan ako bilang manyakis ng kanyang amo.

And I therefore conclude na hindi swerte (hindi ko sinasabing malas) ang asong tatlo ang kulay ng balahibo. At hindi rin ito bumabagsak sa kanyang mga talampakan kapag tumalon sya sa gumagalaw na tricycle bago masagasaan ng humaharurot na sasakyan.

Pic related. Parang ganito yung itsura nung aso (bago napisa na akala mo ginulungan ng magmumurang pison)

appreciation for use of photo credited to where credit is due

Satelite

Naglayag ang dalawang buntabay sa parang na itim
Abala sa pagsuong ng inugan at kabiyak nitong dilim
Sa pagiisa natuon ang kanilang matang nakapiring
Mga kalamnang pigtas sa pagdadalang hiling

Nagkrus ang pinag-iinugan ng kanilang uniberso
Patay-sindi ang mga araw sa swits na hindi makuntento
Sa pagbukadkad at pagyabong ng kanilang mga puso
Nagpasalin-salin sa mga tala ang kanilang kwento

Naging tanglaw sa kalawakan ang kanilang bungguan
Kuryenteng inimbudo bago isinabog sa buong kalawakan
Tila daang bisig na yumayapos ng kagayakan
Ng parang ng inugan at ng mga bituing idinuduyan

Magsisimulang pumitik ang bumbilya
Maghihikab ang mga mapupungay na tala
At mangangawit ang mga bisig ng nagakala
Ngunit hindi rito magtatapos ang kwentong itinala
Patuloy na iikot ang daigdig sa mga ipinagpala
Na marinig ang tugtugin ng liwayway at takipsilim
At umindak sa pangako – sa hiling – ng buntabay sa takipsilim

Bakit Kailangan ng Closure?

P-U-T-A-N-G   I-N-A   N-Y-A

Ang nakasulat sa isang piraso ng papel na pitong beses na tinupi, tinalupan, at tiniklop muli bago ibinigay sa akin para buksan at basahin.

Labor law class namin. Tatlong oras ng umaatikabong recitation kay atty. Ngayong araw na ito, yung musa o class muse namin ang napiling bigatin sa tumpok ng index card na binalasa, kinut, at muling binalasa bago bunutan para mapili kung sino ang magrerecite.

Ibinaling ko ang tingin kay Ana. Sya yung nagbigay sa akin nung papel na hitik sa inis.

“Sinong kaaway mo ha?” ang pakorteng sabi ng bibig ko ng walang ingay habang nakataas ang dalawang kilay.

“Bob.” ang bukas ng kanyang bibig na walang halong tunog pero halata ang pagkaburat.

Si Bob, yung humarana kay Ana sa reading area para sagutin sya at maging boyfriend nito. Okay sana yung ginawa nya, kaso itinaon ni Bob sa buwan ng Bar exams yung gimik nya. Kaya ayun, nakuyog. Ang balita ko, putol lahat ng kwerdas ng gitara na dala nya. At yung balat ng Ferrero chocolate na panuhol sana ni Bob kay Ana ay nakapasak lahat sa bibig nya. (bibig ni Bob hindi ni Ana)

Ang totoo, palaisipan pa rin sa akin kung bakit sinagot ni Ana ang mokong na iyon.

Hindi naman sa nagbubuhat ako ng sariling bangko, pero dihamak na mas may common sense ako kaysa kay Bob at halos parehas lang kami ng dami ng paligo. At hindi naman sa defensive ako, pero wala akong gusto kay Ana. Aaminin ko maganda sya. Maputi. Maliit ang mukha pero mabilog ang mga mata. Dati nagsusuot sya ng salamin, pero ngayon naka-contact lens na sya. Mapupungay ang mga pisngi habang nakaangkla ang mahaba at itim nyang buhok sa kanyang perpektong mga tenga. Matangos ang ilong at malambot ang mapula-pula nyang mga labi.
Medyo may kapayatan nga lamang at hindi nabiyayaan ng malusog na hinaharap. Pero mahaba at balingkinitan ang kanyang mga hita.

Siguro kaya sinagot sya ni Ana ay dahil sa awa nito sa kanya. Siguro dahil lumambot na parang tsokolate ang puso nya nung nakita nya si Bob na bugbog kasama ang gitara.

Ano kayang nangyari dun sa gitara? Balita ko Yamaha daw yung tatak nun at original. Shet na malagket, sayang.

Nagsulat ako ng reply, ‘Anong nangyari?’

Tinignan, binasa, tinupi, at pinasuyo sa katabi para ipasa.

Sinundan ko ng tingin ang papel habang pinagpasa-pasa ito ng mga kamay habang pasulyap-sulyap ako kay atty. na kasalukuyang ginigisa si class muse. Kaso ang ibinigay na tanong nito. Chua-Qua v. Clave. Tungkol sa hindi tama at delay na pagpapasweldo nung employer. Mukhang okay pa naman si class muse. Kaya pang sumabay sa mga tanong na ibinabato sa kanya.

Ibinalik ko muli ang tingin kay Ana. Hindi pa sya tapos magsulat.

Tingin ulit ako kay atty. at class muse.

Wiling-wili magtanong si atty. May kurba ng konti sa gilid ng labi. Yung tipong pangiti sya. Dahil sa tamang sagot na ibinibigay ni class muse o dahil alam nyang kagaguhan na lamang ang mga ibinigay nito sa kanya. Hirap sabihin. Ayoko namang tignan si atty. sa mata, baka magkrus pa ang tingin namin at ako ang sunod na mapagtripan nya.

Tinapik ako sa tenga nung katabi ko.

“Putang ina.” ang sambulat ko sabay tingin sa kanya.

Hawak nya yung papel at halata mo sa mukha nya ang pagkaurat.

Halata mo rin sa mukha ni atty. ang pagkagulat at pagtataka habang nakatingin sya sa akin. Pati si class muse nakatingin habang nakabukas ang bibig at tipong natigilan sa kalagitnaan ng pagsagot sa recitation.

Anak ng pitongput-pitong puting puta, narinig ata ako ni sir.

“Mr. Cruz. Anong poblema?” ang tanong ni atty. yung kurba sa gilid ng labi tuluyan nang naglaho at nawala

“None sir. I’m sorry.” nangunguluntoy na sagot ko habang nakababa ang tingin para iwasan ang mga mata nya.

Katahimikan. Huni lamang ng aircon ang maririnig mo sa ganitong klase ng katahimikan.

Ibinalik ni atty. kay class muse ang atensyon nito.

Tumingin ako kay class muse para humingi ng dispensa.

Pero yung tingin nya sa akin, kahit duling mahihiya at pipilitin ituwid ang balugtot na mga mata.

Alam nyang alam ko na alam nyang mas magiging mahirap at specific ang susunod na tanong ni atty. pagkatapos ng nangyari.
Pero alam ko na alam nya na alam ko na kapag hindi na sya (class muse) nakasagot, tyak ako ang susunod na ‘mabubunot’ sa tumpok ng index card para humalili at pumalit sa kanya.
At alam ko na alam ng aking mga kaklase na alam ko ang mga ito. At nararamdaman ko ang tahimik pero nagiisa at nagkakaisang buntong ng mga hininga ng ibang nakaupo dahil tyak hindi sila ang sunod na matatawag. Mga gago.

Ako na rin lang ang susunod na matatawag, mabuti pang ihanda ko na ang sarili sa pamamagitan ng pagbasa sa mala-nobelang sulat ni Ana.

Kinuha ko ang papel at binuksan.

‘Break na kami. Gusto ko ng closure.’

Yun lang ang nakasulat.

Putang inang ‘to. Ano ako? Nagmimilagrong santo? Anong gustong mangyari ni Ana? Gusto ba nya na pasulatin ko si Mr. Carinoso (Ca-rin-yo-so) para magbigay ng advice, sabuyan ko ng dugo, dasalan ng latin at humiling na basbasan ng Santo Papa ang papel na ‘to.

Pero mukhang seryoso si Ana sa bagay na ito. At bilang kaibigan, kaklase, deboto ng Nazareno, at sunod nang babarilin sa Bagumbayan kailangan kong magbigay ng mabuting sagot. Baka sakaling ma-convert ito sa good karma points.

Putragis. Hindi ko alam ang isusulat ko. Ano ba kasi yang closure na yan?

Pero teka. Break na daw sila ni Bob. Tatalon-talon na tipaklong. Wala na si Ana at Bob na mukhang asong pandekorasyon sa taxi na tatango-tango ang ulo.

Tingin kay atty. at class muse. Halos tumirik na ang mata ni class muse sa pagtingin sa kisame na parang may hinahanap na kung ano. At ako naman si gago, napatingin din sa taas para malaman kung ano yung hinahanap nyang yun. Masamang pangitain ito.

Tingin sa papel. Tingin kay Ana. Balik sa papel. Pero nasa isip ko pa din si Ana. Closure. Bakit pa ba kailangan ng closure pagkatapos magbreak? Break na nga kayo e. Kumbaga sa pelikula, ending na. Nangangabayo na ang bida patungo sa palubog na araw, naghalikan na ang dalawang magkasintahan habang may bumabati ng ‘MABUHAY ANG BAGONG SAKAL este KASAL’, nahuli na ng late na mga pulis ang lampas isang dosenang bugbog saradong goons sa isang abandonadong warehouse at nagtatawanan na ang mga bida na binubuo ng dalawang matanda, dalawang babae, isang bakla, tatlong chikiting at isang askal na nagngangalang ‘Pulgas’ na nambugbog sa mga masasamang loob.

Bakit kailangan mo pa ng closure kung may happy ending na nga? E kung hindi ka rin lang isa’t kalahating tanga. Kailan pa naging happy ending ang break-up sa pagitan ng dalawang nagmamahalan? Sa mga abangers na tahimik at lumiligid-ligid, pwede pa siguro. Sa halos lahat yata ng relasyon meron nun.
Teka, ako ba yung abangers sa relasyon ni Ana at Bob? Syempre hinde. Paano ako magiging abangers kung ako ang tao na para talaga kay Ana. Hindot. Kaibigan lang si Ana.

Ka-ibig-an.

Ang ipinupunto ko ay bakit sa bawat love story na ginawa ng Diyos na nauwi sa hiwalayan, palaging mayroon maghahanap ng closure. Palaging mayroon isa na tatawag o magtetext na ‘usap tayo…’, ‘anong nangyari sa atin?’, ‘ANIMAL. Ipinapangako ko, kapag nagkita tayo puputulin ko yang ari mo at ididikit sa noo mo!’

Palaging mayroong maghahanap ng lohiko sa likod ng bawat kabiguan ng puso. Kung ang pagsagot sa recitation ay parang paghahanap ng karayom sa tumpok ng dayami na kailangan lang buhusan ng langis ng pagpupuyat at silaban para mahanap ang karayom ng tamang sagot, ang paghahanap naman ng closure sa break-up ay parang paghahanap ng isang gabuhok na piraso ng dayami sa tumpok ng mga karayom. May posibilidad namang mahanap. Pero baka nagdedelusyon na yung naghahanap dahil sa tetano na dala ng tusok ng libo-libong karayom.

“Mr. Cruz….”

Para akong tinusok ng nagyeyelong karayom sa batok. Napatayo ako. Sabay linga kay atty., kay class muse, at kay Ana. Nalintikan na. Ito na nga ba yung sinasabi ko.

“In the case of Chua-Qua v. Clave, what did the Supreme Court say about the human heart with respect to the relationship of Petitioner Evelyn Chua-Qua with her former student and current spouse Bobby Qua?” ang sintensya sa akin ni atty.

Tingin sa kisame. Tingin kay class muse. Tingin kay Ana. Ngit-ngit ng butiki sa kisame na kumain sa sagot na aking hinahanap. Anong isasagot ko? Punyemas.

Nabasa ko naman yung kaso, pero hindi ko maalala na may binanggit yung Supreme Court tungkol sa ‘human heart’ na yan. Hindi pwedeng i-bluff, masyadong specific yung tanong. Kumbaga sa impyerno, ako yung maswerteng napili ni Satanas na tusukin ng paulit-ulit gamit ng dambuhala nyang tinidor.

Magsasabi na sana ako ng ‘Sir I have not read the case.’ nang bigla akong tinapik sa hita ng katabi ko. May isinulat sya sa papel na pitong beses na tinupi, tinalupan at muling tiniklop bago ibinigay sa akin ni Ana.

Bahala na si Batman. Inilapat ko ang papel at binasa ng tahimik ang laman:

P-U-T-A-N-G   I-N-A   N-Y-A

Anong nangyari?

Break na kami. Gusto ko ng closure.

The heart has reasons of its own which reason does not know.

Bibliography:
– Evelyn Chua-Qua v. Hon. Jacobo C. Clave; GR No. L-49549; August 30, 1990

Liham ng bukas palad nating pagsara sa isang kabanata ng ating buhay

(Culled from notes)

March 30, 2012

Dear Mr/Ms._____, AB:

Bago ang lahat, gusto kitang i-congratulate, dahil sa araw na ito, opisyal ka nang graduate ng Unibersidad ng Santo Tomas at kasama sa unemployed labor force ng Pilipinas. Matapos ang apat na taon ng hirap, puyat, pagod at sakripisyo, Diyos tayong tatayo (o nakaupo) habang suot-suot ang itim na toga habang nagpapawis dahil sa halong init, kaba, at excitement. Kasama ang ating mga magulang, kapatid, mahal sa buhay, at mga propesor na nagsilbing saksi sa ating kabiguan at pagpupunyagi, nawa’y hindi natin makalimutan ang sandaling ito; isang okasyon na una at huli nating mararanasan sa tanan ng mga kalog nating buhay.

Ngayon at isa ka sa mga kaluluwang magmamartsa para kunin ang iyong diploma (na ordinaryong papel lamang; blanko at walang sulat) ipinapanalangin ko na maalaala mo sana ang mga tao na naging dahilan kung bakit ka nariyan sa iyong kinatatayuan. Ika nga ni Sir Bong, tayong mga gagraduate ang huling binibigyang pugay sa commencement exercise. Simbolo lamang tayo ng mga taong karapat-dapat bigyang parangal sa okasyong ito; ang ating magulang, at mga mahal sa buhay. Mga taong nagsakripisyo ng kanilang panahon, lakas, salapi at buhay para lamang tustusan ang ating pagaaral at bigyan tayo ng magandang buhay. Kung kasama niyo sila ngayon, yakapin mo sila at hawakan ang kamay, bigyan mo ng halik at sabihin ang matagal mo nang kinikimkim sa iyong kalooban para sa kanila. Higpitan mo ang hawak, yung tipong ayaw mo nang bumitaw, isipin mo, wala nang maaaring pumalit sa kanila kapag inalon na sila ng tadhana palayo. Kung ang mahal mo ay hindi mo na maaaring makapiling, huwag malungkot at huwag papalamon sa iyong nadarama. May Diyos tayo sa taas na handing umagapay at makinig sa ating hinaing at kalungkutan. Ibulong mo sa hangin ang iyong panalangin, at ipangako sa sarili na mamahalin ng lubos ang mga natitirang tao sa paligid mo na parang huling araw mo na sa mundo.

Naaalala mo pa ba yung unang araw natin sa UST? Hanglabo lang at hindi ko makuha ang logic ng pagkakaayos ng room number sa St. Raymund’s building, siguro post-modern yung naghilera ng mga kwarto doon. Parang kahapon lang ang apat na taong nakalipas, mula sa pagiging inosente at walang malay na freshmen na takot pagabi ng uwi, naging nocturnal creatures tayo na gising ng umaga’t gabi. Pagkatapos ng commencement exercise natin, iikot muli ang mundo, magsisilbing tanglaw ang uniberso at babalik tayo sa pagiging inosenteng freshmen. Sa pagkakataong ito, hindi na tayo mapipinid sa apat sa sulok ng classroom; ang masukal na mundo sa labas ng UST ang ating magiging silid-aralan. Magkakaroon tayo ng mga bagong guro na magtuturo sa atin ng mga bagong pananaw at ideya. Pero sa sitwasyong ito, nasa atin na ang pagpapasya kung magiging isponghe tayo na sisipsipin lahat ng ating matututunan o embudo na sasalain ang mga leksyon sa atin ng mundo at pipiliin ang mga bagay batay sa ating paniniwala at pilosopiya. Magkakaroon din ng pagbabago sa kurikulum, kung dati, una muna ang lecture bago ang exam, ngayon, mas unang ibibigay ang exam bago ang lecture. Hindi na mahigpit ang mga prof mo kung magchecheat ka, konsensya mo na lamang ang tanging uusig sayo kung mandadaya ko o hindi.

Hello, andiyan ka pa ba? Sana’y hindi ka na nabobore sa mga pinagsasabi ko, malapit na tong matapos, promise. Sa mga grumaduate with honor. Binabati ko kayo, nagbunga ng mas makulay na prutas ang itinanim niyong bunga sa hardin ng St. Raymund’s building. Huwag hayaang matuyo at mabulok ang bunga ng inyong pagsisikap, nawa’y hindi kayo malason sa sulasok ng usok sa kalye ng EDSA at Espana dahil sa mga nagdaraang mga sasakyan. Sa mga nagtapos na hindi nakakuha ng honor, tuloy pa rin ang ikot ng ating buhay. Hindi man tayo nagkaroon ng kasing garbong bunga, maging kuntento na tayo at nagbunga pa ng prutas ang ating apat na taong edukasyon sa Pol Sci. Tandaan, mas makulay o maganda man tignan ang bunga ng mga magsisipagtapos na may titulong latin na nakakabit sa kanilang pangalan, ang lasa parin ng bunga ang siyang magiging huling batayan. Isang pamantayan na hindi masusukat kahit ng mga dalubhasa sa sining, siyensya, o panitik. Kaibigan, ano ang lasa ng iyong inaning bunga pagkatapos ng apat na taong pagtiyatiyaga? Patikim nga.

O eto na, patapos na ang aking liham na puno ng asim ng drama at tamis ng alaala. Ano nang balak natin pagkatapos makuha ang diploma? Gamitin natin ang road map ni April Anne Dizon:

What to do next after graduation?

(a) Law School
(b) Graduate School
(c) Find a decent job
(d) Rest, relax and rejuvenate

Bukod diyan marami pang ibang choices, pero lilimitahan ko na lamang sa apat na ‘yan. Parang namimili ka lang sa tiangge sa Greenhills o 168, dala-dala ang limandaang piso, kailangan mong pumili at bumili ng sapatos para gamitin sa iyong pang araw-araw na paglalakbay. Gaano ka kagaling maghanap ng magandang klase ng sapatos? Hanggang magkano ang kaya mong itaya para makuha mo ang minimithi mong sapatos? Makikipag-apakan ka ba sa mga kapwa mo mamimili para maunahan sila? Lahat yan, at marami pa, kailangan mong sagutin pagdating ng tamang oras. Ipinapanalangin kong nawa’y alam na natin ang kasagutan pagdating noon.

Galingan nating pumili, ang mga paa nating ito ang maghahatid sa atin sa inaasam nating mga pangarap.

Muli, congratulations and God bless!

At sa kataga ni Lalaine de Leon, Until the next touch of our friendship.

See you when I see you.

Photo (c) Rennell Salumbre

Mangahas

Minsan naiisip ko parang papel na dinilaan ng lagablab ang ating nakalipas.
Untiunting nilamon ng pangako ng kahapong lumipas.
Habang naghihintay sa ihip ng pagasa na magdadala palayo sa nakakapasong halik ng nakaraan, dahandahan naman tayong nasusunog sa nagaapoy nating pagnanasa.
Alam ko.
Paglabas sa impyernong ito, hindi na tayo magiging pareho.
Na ang mga kataga na pinagsaluhan ng ating labi at mga tenga ay lulunurin.
At ang mga nakaw na tingin ay sasaluhin ng hangin. Tayo’y hihiluhin ng ikot ng mundo. Tayo’y hahawiin nito hanggang sa mabali ang mga bisig na nagdurugtong sa ating puso.
Walang makakaligtas sa kaulolang ito.
Walang nangangahas.
Kung hindi tayo.

Kaulolan

Huwag kang tumigil magmahal.
Ipangako mo sa pagindayog ng mundo
Sa tugtugin ng bukang liwayway at takipsilim
Na hindi ka titigil magmahal.
Nabubuhay tayo sa panahon na uso ang kaulolan.
Abala sa pagsamsam ng yaman, impluwensya
At nakalimot na kung paano magdasal at mamanata.
Kung gaano kasigasig sa pagbabanat ng buto
Ganun din kamanhid ang mga puso natin sa kapwa.
Kung gaano tayo katyaga ngumanga sa kahabaan ng EDSA
Ganun naman kaikli ang ating pasensya sa Diyos at pagasa.
At kung gaano kahitik ang bibig sa tsisimis at walang kabuluhang balita
Ganun naman kasakim ang ating dila na magbitaw ng salita ng pagibig.
Kaulolan

Ang Mundo parang Quiapo pag Byernes

Sa Quiapo may nakilala akong puta. Nilapitan nya ako loob ng simbahan habang taintim akong nagdadasal
“O Diyos ko, patawarin mo ako sa ginawa kong sala. Hindi ko naman po alam na mamamatay si Eba. Malay ko ba na mahina pala sa lamig yung animal na yun. Ano pa bang silbi ng balahibo nya? Putaragis na pusa.”
Tinabihan nya ako (yung puta hindi yung pusa) sa pinagluluhuran ko.
Hindi ko sya nakita at pinansin pero hinataw agad ako ng pabango nya.
Parang Albatros na isinawsaw sa Ethyl alcohol bago niradrad sa balat.
“Puta.” Ang nasambit ko bigla.
Sabay dilat ng mata para iturok sa kanya ang matalim kong tingin ng inis at pagkaburat.
Isang pares din ng mata ang nakabaling sa akin.
Para akong upos ng yosi na niyupyop ng mapupula nyang labi.
Sa huling hithit, hinigop nya ang kung ano mang natira sa pagkatao kong inupos ng panahon at tadhana.

“Tang ina, parak ka ba?” Basag nya sa aming katahimikan.
Hinde.
“Sabagay, muka ka pang bata.”
Sabog ba ‘to?
“Gusto mo ba nito?” Sabay nguso sa halos nakaluwa nyang mga suso.
Sabog nga. Putragis.
“Kaya kitang dalhin sa langit. Isanlibo all the way.
“Masikip pa ‘to, dalawa pa lang ang anak ko e.”
Baka kasing sikip naman ng Plaza Miranda pagkatapos bombahin yang puki mo.
“Tarantadong gagong putang inang ‘to!”

Naglingunan ang mga tao malapit sa amin. Parang eksena sa pelikula. Magaling. Ito ang kailangan ko. Punyemas.
Tinitigan kami ng isang dosenang mata na nananampalataya na may kasamang ekspresyon na akala mo may nilunod kaming pusa sa
Ilog Pasig.
Bakit nalang puro puta, este pusa ang nasa isip ko ngayon?
Akala mo napakalinis ng mga sumsampalatayang mga ito. Pustahan tayo, yung iba sa mga ito may kabit o kalaguyo o parokyano ng
pok pok sa kanto ng Morayta at Recto.
Pumikit na lamang ako para ituloy ang dasal. Umaasa na sana lubayan ako ng kaulolan sa paligid ko ay nagaganap.

“O Diyos ko, patawarin mo ako sa ginawa kong sala. Ako na lamang po ang kunin nyo at ibalik nyo na po si Eba. Napapaligiran po ako ng mga imoral, mapagbalatkayo, swapang, sinungaling at mandarambong.
O Diyos ko, patawarin mo ako sa ginawa kong sala. Mahal ko po ang aking puta, este pusa, na si Eba. Iligtas nyo po sya sa mundong hitik sa sala.”

12:25AM o Dahil Hindi Ako Madalaw ng Antok

Idilat ang mga mata, gamitan ng plais kung kailangan.
“Hindi na muling matutulog ngayong gabi.” Ang paulit-ulit na bigkasin habang tinatadtad ng patalim ang mga daliri na iyong hinawakan at dinurog, at nagmukhang luya.

Sa bisig mo ay hindi na muling magpapaduyan;
Magpapadala sa agos habang dahan-dahan mo akong niluluto sa sarili kong mantika at
Sa mabango at malinis mong pangarap na nilamog at pinanis ng matalim mong dila.

“Hindi na muling matutulog ngayong gabi.”
Ang paghele mo na gabi-gabi kong pinananabikan.
Ang boses na marahang dumadaloy sa milyong milya ng lubak sa aking mundo, na umiikot at umiindayog sa bawat pitik ng tono at hinto ng iyong salita.
Ngayon ay tumigil na. Natuyo. Natigang.

“Hindi na muling matutulog ngayong gabi.”
Ang aking panalangin habang isinusukbit ang plais at patalim.

Pasko: Isang pagsubok ang gumawa ng paper sa ganitong panahon

(Circa 2011)

Isang malaking pagsubok ang gumawa ng paper sa ganitong panahon, lalo na kapag tuloy-tuloy ang kindat sayo ng mga Christmas lights sa labas ng bintana; mistulang nang-aakit gamit ang natural nilang ganda at ningning, parang mga bituin sa langit pagkatapos ng isang malakas na ulan. Naririnig mo rin ng bahagya ang pangangarolin ng mga bata sa kalsada, ang kahol ng aso dahil sa mga taong nagvivideoke habang nagiinuman; mga tawanan at malakas na kwentuhan na gumagambala sa gabi mong dapat ilalan sa paggawa ng paper na bukas ang deadline.
Dahan-dahang kang niyayapos ng lamig na dala ng hangin habang nakaupo ka sa harap ng iyong computer, hinihila ka papunta sa kama mong kanina pa naghihintay sa’yo. Nahiga ka at tinabihan mo ang paborito mong stuff toy at unan; isang teddy bear na regalo sa’yo ng special someone mo at paborito mong unan na niyayakap mo kapag namimiss mo ang special someone mo na ‘yun.

Bago pa pumikit at tuluyang dalhin ng ihip ng hangin, naaaninag mo ang screen ng computer mo, blanko at walang laman; tulad ng isip mo ngayon.

Bumulong ka ng maikli ngunit taimtim na panalangin.
Napangiti ka, magiging okay lang lahat, bulong sa’yo pabalik ng hangin.

Quits.

Naiisip ko.
Bakit natin itinatapon ang sarili sa mga tao na hindi tayo siguradong sasaluhin tayo?
Di ba pwedeng sabay nalang nating itapon ang isa’t-isa para sabay din tayong mahuhulog?
Para quits lahat.
Wala nang magtatanong kung sobra ang ibinibigay nya, o kulang yung natatanggap mo.
Quits.

Mahulog at masunog na tayong dalawa sa nararamdaman natin.
Kung maipanganak tayo ulit galing sa abo ng nagdaang liyab.
At hindi pa rin magiging tayo.
Pwede bang sabay ulit tayong mahulog, masunog, maabo, maagnas, hingahan ng buhay, at magkita ulit?